“Dat is ook typisch een vrouwending, om als je iets verkeerd doet sorry te roepen…… in het voetballen.”
Ik schudde mijn hoofd, om mijn brein te helpen met het verwerken van deze zin. Grapje dacht ik. Dus ik de uitzending een stukje terugspoelen om nog een keer te luisteren. En ja hoor, niets mis met mijn gehoor, de verslaggever zegt het echt. Volgens mij schrikt hij er zelf ook van, want de woorden ‘in het voetbal’ kwamen er wat later achteraan en wat zachter uit. Of misschien was dit, omdat de tekst niet helemaal aansloot bij de opmerking van de trainer.
We zijn niet snel genoeg. We spelen minder dynamisch. We zijn niet leuk om naar te kijken. We hebben niet veel kracht. Het is spel is niet aantrekkelijk. Allemaal kritieken die we regelmatig horen of lezen van voetballers en voetbalkenners. En daar komt vandaag dan nog bij dat we sorry zeggen als we iets verkeerd doen. Dus dat. Laten we eens kijken naar deze ongelijkheid.
De mannen voetballen al 64 jaar Eredivisie tegenover 13 jaar voor de vrouwen. We hebben nogal wat minder geld te besteden. Net als de ’Abe Lenstra generatie’, werken of studeren de meeste vrouwen er nog naast. De sturing en organisatie is bij veel clubs in handen van gepassioneerde vrijwilligers die het runnen van een club er ‘gewoon’ bij doen. We verliezen ervaren speelsters, want zij stoppen jong om te starten met hun maatschappelijke carrière. Als je 22 bent dan noemen we je al één van de oudere speelsters. We starten later met talentontwikkeling, gewoon omdat er minder mogelijkheden zijn. Het feit dat we minder tijd hebben te besteden en later starten, heeft vast effect op de ontwikkeling. Wat zou er gebeuren als de speelsters alleen maar met voetbal bezig hoeven te zijn?
Op de website van de KNVB kan je het volgende lezen: De Oostzaanse Vrouwenvoetbal Vereeniging is de eerste vereniging die officieel met vrouwenvoetbal startte, dit gebeurde in 1924. De Nederlandsche Voetbalbond zag echter geen heil in voetballende vrouwen. De voorloper van de KNVB vond dat vrouwen ‘echtgenote, moeder of geliefde van voetbalspelers’ moesten zijn. Pas in 1971 werd vrouwenvoetbal erkend door de KNVB.
Kan iemand dit zich nog voorstellen in deze tijd? Gelijke kansen voor iedereen, daar staan we voor en daar gaan we voor. Dat betekent nog niet dat het voetbal en vrouwenvoetbal al gelijk is aan elkaar, we hebben immers ruim 50 jaar minder Eredivisie ervaring. En is het nodig is om steeds te vergelijken, moet het gelijk worden of mag het anders blijven op bepaalde fronten?
Wat we in ieder geval kunnen zeggen over deze vrouwen… Het zijn enorme doorzetters als je voetbal kan combineren met werk/studeren en wanneer ze dit niet doen, kunnen ze heel goed met geld omgaan, want veel krijgen ze niet. Ze zijn een voorbeeld voor veel jonge meiden. Ze zijn stoer. Ze zijn spontaan en staan dicht bij de sponsoren. Ze zijn sportief en zeggen dus blijkbaar soms sorry. Als dit dan een typisch vrouwending moet zijn, dan eentje die ik wil behouden.
En ontwikkelen doen we wel. Gister schreef het vrouwenvoetbal opnieuw een stukje geschiedenis. Deze sorry-uitspraak werd toevallig wel gezegd tijdens de eerste live uitzending van een wedstrijd Vrouwen Eredivisie op NPO1 door NOS Studio Sport. Stap voor stap komen we verder. Een volgende stap is om het bedrijfsleven meer te binden aan deze sport, dan gaan we samen de volgende stappen zetten.
En oh…. Als ik iets verkeerd heb geroepen. Sorry!
Jessica.