Word je wel eens moe van je strijd voor het vrouwenvoetbal? En doe je dit allemaal volledig vrijwillig?
Het zijn twee vragen die mij regelmatig worden gesteld. Het antwoord op beide vragen is een volmondige en luide ‘JA!’
Jullie moeten oliebollen verkopen om te overleven – en toch ga je door?
Opnieuw klinkt uit mijn mond een volmondige en luide ‘JA!’
Waarom?
‘Omdat het zo hoort’, hoor ik mijn ouders dan zeggen. Ik kom uit een gezin waar het normaal is dat je iets doet voor een ander, een bijdrage levert aan iets wat groter is dan jezelf en je niet voor alles geld hoeft te krijgen. Voor mij is dat sinds 3,5 jaar het vrouwenvoetbal. De mogelijkheid om een bescheiden bijdrage te leveren aan gelijke kansen. Iedereen moet zijn of haar talent kunnen ontwikkelen, ook meisjes en jonge vrouwen in het voetbal. Iets wat vandaag de dag vanzelfsprekend zou mogen zijn, maar het nog niet is. Mijn ‘waarom’ is dus een combinatie van de waarden die ik vanuit huis heb meegekregen en een ideologie.
En het is geen gemakkelijke reis. Soms is er een zucht, een traan, klinkt er een woord wat niet hoort, gemopper. Dan is er onzekerheid, zie ik even geen uitweg en komen gedachten:
“Help. Ik weet het niet meer.
Stik er maar in.
Wat een ondankbare klus.
Ik vind het goed en kap ermee.
Waar doen we het toch voor?”
En ik ben echt niet de enige vrijwilliger die dit wel eens denkt. Topsport is niet gemakkelijk en dat weten we. Topsport betekent vallen en opstaan, doorzetten, incasseren, je onzeker voelen, denken in kansen, lachen en huilen, groeien…
Toch is de gedreven harde kern nog steeds aan boord. Want naast de moeilijke en moeizame kant is er ook de voldoening van het doorzetten, een stapje vooruit, trots zijn op de zaken die wel lukken, de lach, de ontmoetingen, de blijdschap, de lessen, een bijdrage leveren aan iets wat groter is dan jezelf en de verbinding. Ik ben ontzettend trots op die fantastische groep vrijwilligers. Pitbulls met een missie.
Integratie
Al dat doorzetten en doorbijten heeft resultaat. We staan aan de vooravond van een mogelijke integratie met sc Heerenveen. Een familieclub waar na de integratie straks plek is voor G-sporters, E-sporters, Old Stars, jongens, mannen én meisjes en vrouwen. Voor ons een belangrijke en waardevolle stap op weg naar inclusiviteit en gelijke ontwikkelkansen. Dat klinkt logisch en gemakkelijk, maar is niet zo vanzelfsprekend. We horen het regelmatig van externen: Vrouwenvoetbal is niet leuk om te zien. Of: De vrouwen leveren niets op. Tegelijkertijd is er soms ontevredenheid binnen onze eigen organisatie: Wat oneerlijk dat wij acties moeten doen. Waarom hebben wij geen eigen plek? Waarom krijgen wij dat niet en de mannen wel? Het is steeds balanceren tussen ambitie, gunnen, verontwaardiging en realistisch zijn.
Want ja, er is nog heel veel ruimte om het vrouwenvoetbal verder te ontwikkelen. Er zijn nog zoveel uitdagingen: zorgen dat speelsters langer kunnen blijven voetballen; andere inkomsten genereren; aantrekkelijker worden voor publiek en sponsors; een cao; een contract voor elke speelster; meer uren kunnen besteden aan de sport; een eigen plek; een gebalanceerde competitie…
De vrouwen hebben nog veel stappen te zetten. En hoe dan ook zal vrouwenvoetbal altijd blijven verschillen van de mannenvariant. Niet meer of minder, beter of slechter, leuker of minder leuk. Nee, gewoon anders! En het is aan de clubs, speelsters, staf, KNVB en andere partners om het aantrekkelijker te blijven maken.
Integratie, als vrouwentak straks volledig onderdeel zijn van de betaald voetbalorganisatie: het is een prachtige ontwikkeling als het ons lukt. Het is een grote stap, maar tegelijkertijd blijft ook gewoon één stap. De licentie-eisen om mee te mogen doen in de Eredivisie Vrouwen zijn stevig. Die brengen kosten met zich mee, in maatschappelijk toch al dure tijden, terwijl onze vrouwen en meiden in het voetbal financieel volledig afhankelijk zijn van sponsors, kostenbesparende vrijwilligers, welwillende ouders en eigen acties om geld in te zamelen. Dat lossen we met de integratie niet plotsklaps op, we moeten nog steeds aan de bak. Alleen dan in een omgeving die de vrouwen verdienen.
Actie
Dit is de lange versie van het antwoord op de vraag waarom wij als Eredivisieclub oliebollen verkopen. Er is geen enkele reden om neerbuigend over een actie te doen, niemand hoeft zich te goed te voelen om eraan bij te dragen. Als onze omgeving kansen creëert door geld of tijd te geven, dan mogen we zelf ook iets doen of terugdoen voor de omgeving.
Het is oké om moeite te doen!
Ik ben dankbaar voor de harde kern sponsors en vrijwilligers die wij hebben. En ook voor de ouders van de sporters en de staf. Het zijn loyale partners en doorzetters. Zonder talent op het veld is er geen club, maar zonder onze bondgenoten ook niet. Lieve mensen, jullie weten wie ik bedoel, dus DANK JE WEL! We zetten door en blijven ‘JA!’ zeggen met elkaar.
Fijne feestdagen en een gezond, fit, blij 2023.
Jessica Roosenburg – voorzitter